شعر پروین بازتاب یک اندیشه متعالی است - وبلاگ رابا

به گزارش وبلاگ رابا، سرویس ادبیات خبرنگاران ، مهسا مدنی: پروین اعتصامی طی سال ها تحصیل و خدمت در مدرسه آمریکایی، به زبان انگلیسی مسلط بود و همین امر سبب شده بود که آشنایی کاملی با ادبیات غرب داشته باشد و در بیان مسائل اجتماعی از درونمایه های مکتب رمانتیسم در اشعارش استفاده کند.

برخلاف نظر بعضی محققین که پروین را زنی سنتی می دانند که همجنس خودش را به انفعال و پذیرش شرایط موجود دعوت می نماید و وظیفه زن را همسری و مادری می داند، باید گفت پروین شاعری متفکر بود که با اندیشه های شعری قدما آشنایی داشت و از این اندیشه ها برای دعوت مخاطبین خودش به علم اندوزی و اخلاق گرایی یاری می گرفت.

پروین شاعر دانش آموخته ای بود و ادبیات کلاسیک را خوب می شناخت و همین آشنایی به او اجازه داد تا استعداد خود را صرف سرودن مناظره هایی کند که اکنون بیشتر ادبا پروین را در میان شاعران زنِ معاصر به مناظره های بی نظیرش می شناسند و مناظره های او را پیروز ترین بخش کارنامه ادبی او می دانند.

از جمله ویژگی های شاخص هنری شعر پروین این است که او بلاغت و فصاحت زبان قدما را با طراوت و تازگی زبان معاصر ترکیب می نماید، زبان شعری پروین زبان ساده ای است که با آن با همه اقشار جامعه ارتباط برقرار می نماید.

پروین در زمینه شعر سیاسی و اجتماعی مانند یک ناصح عمل می نماید و پندهای او وقتی در قالب مناظره و با طعم طنز آمیخته می گردد سبب ارتقای هنری شعر او می گردد و این گونه اشعار او در زمره معروف ترین اجتماعیات معاصر قرارمی گیرد.

پروین در میان شاعران زن معاصر زنی متفکر است که در منظومه فکری او مباحثی از جمله اخلاق، حکمت، زهد و دنیاگریزی گنجانده شده است. او در صدد آن است که زنان هم عصر خودش را به کسب علم و رفتن به سمت یک زندگی تابع اصول اخلاقی تشویق کند:

ای خوشا سودای دل از دیده پنهان داشتن/ مبحث تحقیق را در دفتر جان داشتن

پروین در اشعار اجتماعی خود به نابرابری های موجود در جامعه و اختلاف طبقاتی توجه بسیار داشته به طوری که می توان او را زنی دانا به زمانه خود معرفی کرد.

دختری به مهمانی رفت

در صف دخترکی چند، خزید

آن یک افکند بر ابروی گره

وین یکی جامه به یک سوی کشید

این یکی، وصله زانوش نمود

وان، به پیراهن تنگش خندید

آن، ز ژولیدگی مویش گفت

وین، ز بیرنگی رویش پرسید

گرچه آهسته سخن می گفتند

همه را گوش فرا داد و شنید

گفت خندید به افتاده، سپهر

زان شما نیز به من می خندید